یک موضوعی خیلی وقته که ذهنم رو درگیر کرده و خیلی فلسفی هست. و اون اینه که پیشرفت اتفاق میفته و کسی نمیتونه جلوش رو بگیره. اگر اولین نفری نبود که دایره رو می کشید قطعا فرد دیگری بود که دایره رو رسم می کرد. اگر اولین نفری که برق رو اختراع کرد، هواپیما رو اختراع کرد نبودند، افراد دیگه ای این کار رو میکردند. و تاریخ پر است از اتفاقاتی که همزمان دونفر کشف کردند یا مسائلی که یکی هستند و چندین دانشمند اونها رو بیان کردند. دارم به این نتیجه میرسم که خلاقیت دست افراد نیست. یکجورایی انگار تو هوا هست و هر کسی گیرنده یا آنتن های بهتری داشته باشه میتونه زودتر اونها رو دریافت کنه وگرنه نفر بعدی هست که اونها رو بگیره. یعنی به زبان دیگه مدعیان خلاقیت هم باید بروند و کشکشان را بسایند. خلاقیت کار نظام پیچیده آفرینش و کار خداست.